Istorija čovečanstva, zajednica i pojedinaca može se upoznati i preko životinja. Arheolozi koji otkopavaju za nas najiznenađujuće objekte, danas, vraćaju na svetlost dana i ostatke domaćih životinja. Arheozoologija je disciplina koja proučava odnose istorijskog čoveka sa životinjskim svetom, odnosno pripitomljavanje, ishranu ljudi, ekonomiju životinja, pogrebne obrede itd. Arheozoologija se razlikuje od paleonatologije, koja proučava evoluciju životinja i ljudi bez brige o njihovim mogućim odnosima, i paleozoologije, koja proučava izumrle životinje. Zahvaljujući arheozoologiji, saznajemo da kamila, sisar tipičan za tropske i pustinjske oblasti Afrike, Azije i Australije, takođe ima svoje mesto u istoriji Rumunije.
Veliki sisar biljojed preživar, kamila je prisutna i na rumunskom prostoru kroz svoje tri varijante: dromedar ili jednogrba kamila, baktrijska kamila ili dvogrba kamila i hibridi između te dve koje imaju veliku i malu grbu. Nazvana „pustinjskom lađom“, kamila je korišćena za transport jer može da putuje na velike udaljenosti sa malim rezervama hrane i vode u telu. Pripitomljena pre oko 5000 godina, kamila daje meso, mleko i vunu i, u slučaju nedostatka hrane, može da se jede.
Adrijan Balešesku je doktor biologije i istorije i zooarheolog na Institutu za arheologiju „Vasile Parvan“ iz Rumunske akademije. On istražuje ostatke kamila pronađene na arheološkim nalazištima u Rumuniji i predstavio je hronologiju otkrića. Najstarija kamila u Rumuniji datira iz II-IV veka i otkrivena je u Dobrudži, u tvrđavi Ibida u okrugu Tulča.
„Pre 60 godina objavljeni su prvi ostaci kamila i otkriveni su u Dinođeciji, u Garvanu, u okrugu Tulča. Sistematska arheološka istraživanja vršena su na nivou IX-XII veka, odnosno vizantijskog perioda. Otkrivena je falanga 1 kamile baktrijanus, što znači dvogrba kamila. Posle više od 40 godina, 2007. godine, pominje se još jedan ostatak koji je otkriven u Noviodunumu, današnjoj Isakči, takođe u okrugu Tulča, na obali Dunava. Ovi ostaci su otkriveni na nivou 11. veka.”
Kamile iz Agigjola, u Dobrudži, deo su važnog fauničnog materijala otkrivenog 2007. godine. To je šest odraslih kamila identifikovanih po čeljustima, čije kosti ne pokazuju tragove ljudske intervencije i zube mesoždera. To je pokazatelj da su brzo zakopane, kako je objasnio Adrijan Balašesku.
„Verovatno ćemo se zapitati kako su kosti ovih životinja završile u zemlji? Nemamo puno informacija sa lica mesta i teško je odgovoriti. Imam teoriju da bi nedostatak posekotina, usekotina, dezartkulacija i utrobe mogao da ukaže na smrt ovih životinja u kratkom roku zbog nekih bolesti, brzo su zakopane da bi se izbeglo širenje bolesti. U prilog ovoj teoriji dolaze nedavne studije paleogenetike i mikrobiologije koje akredituju ideju da su ove životinje, odnosno kamile, vektori za širenje kuge. Velike epidemije stigle su iz Azije, a pored miševa i pacova kao prenosilaca patogena buva, čini se da su veoma važnu ulogu imale i kamile. Ova bakterija koja izaziva kugu takođe je pronađena u zubnom kamencu kamila koje sam proučavao.“
Ostali tragovi kamila pronađeni na rumunskoj teritoriji su u Temišvaru, tvrđavi koju su Turci osvojili 1552. godine i kojom su oni vladali do 1716. godine. Ovde imamo dve mandibule pronađene u iskopinama u centru grada. Ali kamile su postojale u srednjoj i istočnoj Evropi mnogo pre dolaska Osmanlija. Adrian Balašesku.
„U srednjoj i jugoistočnoj Evropi kamila se nalazi još od rimskog perioda. Njeno prisustvo može biti uglavnom rezultat ekspanzije Rimskog carstva i razmeštanja vojnih jedinica iz provincija na Bliskom istoku ili Africi, gde se ova vrsta često susretala. Tako su osteološki dokazi pronađeni u Nemačkoj, Švajcarskoj, Austriji, Mađarskoj, Srbiji, Bugarskoj. Tokom ranog srednjeg veka imamo otkrića iz Dinođecije i Noviodunuma, iz IX-XII veka, kada su ove životinje prisutne na ovim prostorima zbog rimsko-vizantijskog uticaja.“
Osmansko prisustvo u srednjoj Evropi između druge polovine 16. veka i početka 18. veka značilo je i prisustvo kamila. Adrian Balašesku.
„Prodorom Turaka u Evropu, svedoci smo novog povratka vrste koja je relativno dobro dokumentovana u Mađarskoj, tokom XV-XVII veka. Prisustvo ovih životinja na teritoriji Rumunije je uglavnom zbog činjenice da su korišćene kao transportne životinje u vojne i civilne svrhe. Verovatno su se u uslovima nestašice hrane koristili i u hrani. U 16. i 17. veku u Banatu koji je bio pod turskom okupacijom postojali su gostionice u kojima se služilo kamilje meso. Prisustvo ovih životinja u Rumuniji je posvedočeno najmanje do 20. veka. U Dobrudži postoji fotografska arhiva jednog artiljerijskog puka iz Prvog svetskog rata gde vidimo da su topove vukle kamile“.
Tipična životinja toplih regiona, kamila ima staru transkontinentalnu istoriju. A rumunski prostor je deo ove univerzalne istorije.