Nu spuneţ la mul’eri
Un om vrea ca s-cunoască ţe-i mintea di mul’eare.
Lu-ascunde ma lu spune un graiu ţe va tăţeare ?
Ş’ –nă noapte, niapirită : ” Înveastă, dzâţe, mor ” !
Un ou feciu ! Dumnidzale, va s-crep; murii di dor.
Ia vedz-lu câtu i-mare ! S-nu spunj ţiva nafoară.
Va-nj dzâcă tuţ ” găl’ină ”, nu-am faţă s-es în hoară ”.
Mul’ earea, ca agimită, nu veade că-i minciună.
Şi ‘şi-giură ţerlu ş-loclu la vârnu ca s-nu aspună.
Ş’ nihita, cât să scoală, nu s-la niţi tu faţă ;
Alagă la viţina : ” Lea soră ”, nâsa acaţă,
” N-nu spunj la vârnă altă, nj-u frică s-nu mi bată’
Bărbat-nju feaţe noaptea ou mare ca di pată.
Aţia s-moară zborlu ”. Şi-u giură şi-u sprigiură.
” Aşi s-ţ-ai tuţ din casă ; nu scoate graiu din gură ”.
”Ţ-arâdz ? Nu mi cunoşti ? Nu-ai frică, du-te acasă :
Mârmintul căndu s-grească din gură-nj graiu va s-iasă ”
Ş-nu trec ni dau minuti, nu-şi află loc mul’earea :
U mâcă limba, creapă s-nu spună ş-ea hăbarea.
Şi s-duţi la ‘nă soaţă : ”Nu ştii, ahar’ viţină !
Bărbatlu ţi lo Zaha mea ‘şi-oauă ca găl’ină.
Ia, noaptea feaţi dauă. Vidzui ca ocl’il’i-a mei ”.
Alantă iar adavdze şi scoate zbor ti trei
Şi cari patru ş-care optu — criscură laile oauă.
Pân’ seara văsil’elu avdzâ noauă-dzaţi-noauă.
” Ţi lucru ! Cum poa’ s-hibă ? ” Pitreaţe un şi l-cl’eamă.
” Di-alihea, bre criştine, făţeşi ahtari thamă ?
Ia lumea ţi zburaşti, ţi ştie hoara tută,
Că taha tine noaptea uaşi ca vârnă sută ”.
”Nu, doamne ”, dzăţe omlu ; ” ‘nă sută i-lucru greu… ”
” Ori ma puţâne-atumţea, că un lu-adapşu eu ”.
Nâs iara l’i-toarnâ zborlu : ” Ascultă-me s-ţă spun :
Vidzui ca ţe-i mul’earea. Nu-am faptă niţi un.
Că multe lucre s-greale ; ma theamina ca s-tacă
Şi s-ţână ascumtu zborlu, ma greu nu va si s-facă ”.