Lucru di chirut
Un tinir – cum sun şi-alţâ —
Cu zigha ma nafoară,
Di-aţel’i ţe lă si pare
Că s-mâcă tot ţe-azboară,
‘Nă dzuuă să înveaţă
Ghumarlu-l’i să zburască.
“Va s-fac –îşi dzâse singur,
Ca lumea s-ciuidusească”.
Avdzâţ-lu cum tot strigă :
“Ascultă, uricl’eate :
S-mi scoţ cu faţa albă,
S-mi alavda horile toate.
Dişcl’ide ghine gura
Şi dzâ < bună dimneaţa !
S-nu zgheri, ma să zburăşti…
Nu-aşi s-ti l’ea lăiaţa !”
Şi spune, şi iară spune ;
Asudă şi s-năireaşte.
Ma tute sunt chirute :
Ghumarlu nu zburaşte.
Ia, treaţe-un om cu minte ;
Ş-cănd veade-ahtare glar,
Cu stânga faţe cruţe
Şi-l’i dzâţe: “Pri ghumar
S-lu nveţ ca să zburasca
Nu s-poate — iţi s-faţi ;
Ma,di la năs nveaţă,
Chirute, cumu s-faţi !